آمینه قادری در این نامه نوشته است: «من یک مادرم، و هیچ مادری را نمی‌توان از دیدن فرزند دلبندش محروم کرد؛ هرگز به دوری فرزندم عادت نخواهم کرد. پنج سال لحظه‌شماری کرده‌ام تا زانیارم را ببینم. پسرم را آزاد به دنیا آورده‌ام و می‌خواهم آزاد باشد.»
وی افزوده است: «بارها گفته‌ایم که حکم زانیار و لقمان، ناعادلانه بوده و جز یک توطئه ضد بشری نمی‌توان اسم دیگری بر آن نهاد.»
به‌گفته مادر زانیار مرادی، این حکم «تنها بر پایه کینه‌توزی و انتقام‌کشی رژیم اسلامی» از خانواده آن‌ها بوده و «هیچ پایه و اساسی نداشته و برای اثبات بی‌گناهی آن‌ها، شاهدان عینی هم شهادت داده‌اند؛ اما هرگز در بررسی پرونده در نظر گرفته نشده است.»
زانیار مرادی و لقمان مرادی، اهل کردستان ایران در روز ۱۴ مردادماه سال ۱۳۸۸ خورشیدی توسط نیروهای اداره اطلاعات شهر مریوان بازداشت شدند.
آن‌ها در روز یکم دی‌ماه همان سال، به اتهام محاربه از طریق عضویت در «کومله»، یکی از احزاب کردی و دست داشتن در قتل پسر امام جمعه مریوان در شامگاه ۱۴ تیر ۱۳۸۸، به اعدام محکوم شدند. این حکم در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تأیید شد.
این دو زندانی سیاسی هیچ‌گاه اتهام خود را نپذیرفته‌اند و آن را سناریوی وزارت اطلاعات دانسته و با انتشار رنجنامه‌ای اعلام کردند به سبب شکنجه‌های شدید روحی و جسمی به اعترافات ساختگی مجبور شدند.
آمینه قادری در بخش دیگری از نامه خود نوشته است: «فرزندان ما کسی را نکشته‌اند و جانی را نخواهند ستاند، تربیت فرزندان ما از خورد و خوراکشان مهم‌تر بوده و بهترین آموزه‌های بشری را که همانا آزادی‌خواهی و انجام فعالیت‌های صالحانه و خیرخواهانه است، آموخته‌اند.»
وی از جامعه جهانی، مردم ایران، تمامی فعالان حقوق بشری، نهادها و سازمان‌های حقوق بشری درخواست کرده است که صدای مادران زندانیان سیاسی باشند و هرچه در توان دارند بگذارند تا فرزندان آن‌ها اعدام نشوند.
زانیار و لقمان مرادی هم‌اکنون در زندان رجایی‌شهر کرج زندانی هستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر